Pokój Wspólny

Jane Stivenson

Stanęla na schodach jak wryta. Powoli się odwróciła.
-Za co mnie przepraszasz ?-spytała, mrugając.

Matt Petterson

-Że tak głupio wyszło. - Wyszeptał. Chciał powiedzieć coś więcej by zatrzymać dziewczynę jeszcze na chwile ale nie mógł wydusić z siebie nic więcej. Wiedział, że będzie musiał o niej zapomnieć, wiedział też, że mu się to nie uda.

Jane Stivenson

Spóściła wzrok, ale nie ruszyła się z miejsca. Nie była w stanie. Czekała więc, aż chłopak coś powie. Cokolwiek, by oddzyskała władze w nogach.

Matt Petterson

Chciał do niej po prostu podejść i pocałować, tak jak dawniej.
Otworzył usta by coś powiedzieć, ale po chwili je zamknął.
Podszedł do dziewczyny i palcami musnął jej policzek.
-Będzie dobrze... - Uśmiechnął się niepewnie.

Jane Stivenson

Spojrzała mu w oczy.
-Musi być -wyszeptała. Pochyliła się nad nim, i ostatni raz musnęła jego usta.

Matt Petterson

Przymknął oczy i teraz był pewny, że nigdy nie zapomni. Czemu takie rzeczy zawsze przytrafiają się właśnie jemu?

Jane Stivenson

Spojrzała na niego. Za dobrze go znała, żeby nie wiedzieć co mu chodzi po głowie.
- Żałujesz, że mnie poznałeś ?- mówiła bardziej do siebie, niż do chłopaka.

Matt Petterson

Nawet przez chwile nie pomyślał, że może jej coś takiego wpaść do głowy.
-Wręcz przeciwnie. -Zawahał się na chwile. -Żałuje, że musimy się rozstać, że nie mogę jednocześnie tu zostać i codziennie się z tobą widzieć.

Jane Stivenson

Skinęła głową niezbyt przekonana.
- Ja również żałuje. Żałuje, że to rozstanie tak boli. -Zawahała się. Pocałowała go w policzek i szepnęła do ucha - Żałuje.
Uśmiechnęła isę lekko i pobiegła schodami do sypialni.

Matt Petterson

Czuł się koszmarnie, ale to już tylko jego wina. Wiedział, że Jane łatwo znajdzie drugiego chłopaka i będzie miała szanse o nim zapomnieć. Odwrócił się i skierował w stronę dormitorium chłopców.